Çimlerin Üzerinde...

Tom Gryffindor Binası'ndan yavaş adımlarla çıkmıştı.Etraftaki herkes onun suskunluğuna anlamsız ve bir o kadarda meraklı gözlerle bakıyordu yada Tom öyle sanıyordu....Gözleri etrafı bir defa süzdükten sonra ağır adımlarla şatodan çıktı.Göle doğru yürümeye başladı.Gözü bir an Şamarcı Söğüt'e doğru kaydı.Hızlı bir şekilde gözlerini tekrar yere çevirdi.Adımlarının arkada bıraktığı sesleri umursamıyormuş gibi görünüyordu.Bugün diğer günlere göre daha bitkin ve yorgun gözüküyordu.Onu gören olursa kesin bir yakınını kaybettiğini sanardı.Evet,aslnıda az kaldı kaybediyordu...Hayatta en değer verdiği 3 kızdan birini kaybediyordu.Biri Samara,biri Ashley ve bir diğeri ise Melodia'ydı.Adımları gittikçe yavaşlıyordu.Göle iyice yaklaştığını farkettiğinde gözlerini bulutların arasından zorlukla kaçmak isteyen güneş'e dikti.Bir süre sadece güneşe baktı ve tekrar yürümeye başladı.Göle vardığında kuşlar ötmeye başlamıştı.Ama hala ona hayat sıkıcı ve kısa gibi geliyordu.İki gün önce kızkardeşi intihar etmeye kalkışmıştı.Peki neden....Bu sorunun cevabı ço kaçıktı,heşreyi kendisi yapmıştı.Ama böyle olsun istemezdi.Tek amacı kardeşinin sevmediği biriyle beraber olmamasıydı.Yoksa kardeşine böyle şeylerde oturupta öğüt verecek tip değildi.Olduğu yerde durup yere oturdu.Eli bir an için cebine MP3'üne gitti...Ama tekrar elini geri çekerek gölü izlemeye başladı.Hayat kaldığı yerden devam ediyordu.O gün kız kardeşi ölmüş olsaydı gene devam edecekti.Çünkü kural bu...Kimsenin umrunda değil,onun sıkıntıları,onun sevdiği yemekler,sevdiği kız..kimsenin umrunda değildi.Uzun bir süre göle boş gözlerle baktıktan sonra ayağa kalktı.Biraz daha göle doğru yürüdükten sonra tekrar arkasına dönüp Şamarcı Söğüt'e baktı.Bu hayat ona ders mi yoksa caze mı veriyordu,bilmiyordu...Ama bildiğ itek birşey vardı,tek birşeyden emindi.Hayat her ne olursa olsun devam edecekti.O şimdi kendini göle atsada hayat devam edecek ve arkadaşları 2 gün ağladıktan sonra gene birlikte gülüp eğleneceklerdi.Peki o kendini öldürürse hayat sevinir miydi?Yoksa üzülür müydü?O aptalın teki...Hayatı boyunca hep işi gücü eğlenmek ve kızlardı.Okula adam olması için gönderildi.Ama o gene 1 kere bile derslere girmedi.Neden??!!Keyfinden olsa gerek.Bir insan bu kadar güzel bir yerde nasıl olurda derslere ilgi göstermezdi,işte orası cevapsızdı.Tom'a göre hayat kısaydı.Çünkü o şimdi kendini öldürse onun için hayat biterdi.Kimsede üzülmezdi...Bir an için gözleri sinirden doldu.Göldeki yansımasına bakmaya başladı.Acaba sahiden kendini şu suya atsa Samara,ikizi,Ashley,kardeşleri,arkadaşları ve ailesi üzülmez miydi?...
Keşke bu sorunun cevabını bilseydi.O zaman hayat ona göre kısalır veya uzardı.Arkasına döndü ve şatoya doğru yürümeye başladı.Hayatta o kendine değer vermiyorsa bir başkası neden ona değer verirdi??Kafasında yüzlerce soru vardı.Peki cevapları kendinde mi yoksa şu kısacık hayatta mı gizliydi!!Adımları gittikçe hızlandı,şatoya girmeden önce tekrar Şamarcı Söğüt'e baktı.Bir an için içeri girmek için adımlarını atı,fakat tekrar geri göle yürümeye başladı.Adımları şimdi hızlanmış ve koşmaya başlamıştı.Göle yaklaşınca kendi hızını hiç kesmeden kendini göle hızlıca bıraktı.Bir an için su soğuk geldiysede,daha sonra alıştı kendini serbest bıraktı.Ama su onu yukarı doğru çekiyordu.Aklındaki sorular gitmiş gibiydi.Ama su onu bir anda yukaru yüzeye çıkardı.Tom uzun zamandan beri ilk defa ağzını açıp küfür etti.Yavaşça kıyıya yüzdü ve ıslak kıyafetleriyle birlikte yavaş adımlarla şatoya yürümeye başladı.Hayat daha bitmemişti,demin boğulmuş olsaydı hala hayat devam ediyor olucaktı.Öyleyse hayat onunla savaşmak istiyordu.Tom yüksek sesle:
"Savaşmak istiyorsan ben varım!!"dedi.
Etrafta kimse yoktu.Ama o genede etrafa baktı,titremeye başlamıştı.Hızlı adımlarla içeri girerken bir hayaletin çıktığın görünce ürktü ve sonunda içeri girdi.

Sea bir ağacın arkasından oturuyordu.O sırada Tom'un geldiğini farketti.Fakat o dalgındı ve sadece onu seyretmeye başladı.Olanlar karşısında gözleri büyümüştü.Kısa bir süre sonra koşarak şatoya girdi...

Sea koşarak göle yaklaştı,derin bir nefes aldıktan sonra göle atladı.

Tom koşarak onun peşinden geliyordu.Kızın suya atladığını görünce o da hiç düşünmeden kendini suya attı ve kızın elini tutarak gölden çıkardı,nefes nefese bir halde:
"Sakın bir daha böyle bir aptallık etme!!"dedi.
Kızın suratına bakıyordu.

Sea,Tom'un kurtardığını görünce öksürmeye başladı.Su yutmuş olmalıydı.Öksürükle karışık bir sesle:"Sağol.."dedi.Tom'un elini iyice tutmaya devm etti.

Tom başını salladı:
"Kim olsa aynı şeyi yapardı merak etme.."dedi.
Sonra kızla kendisinin eline baktı ve elini geri çekip ayağa kalktı:
"Benim için değmez.."dedi.
Arkasını dönüp yürümeye başladı.

Sea ağlayarak:"Kim olsa aynı şeyi yapmazdı"dedi.Tom'un peşinden ayağa kalkarak yanına gitti:"Bir şans versen,mutlu oluruz lütfen.."dedi.

Tom biraz daha hızlandı:
"Hayır Sea,hadi binana gitmelisin hasta olucaksın"dedi.
Adımları hızlanmaya devam ediyordu.

Sea ağlamayı kesmişti:"O halde arkadaş kalsak?"dedi.Tom'a yetişmiş ve gülümsemeye başlamıştı.

Tom olduğu yerde durarak kıza baktı:
"Tamam peki ama ileri gitmek yok!!"dedi.
Sonra kıza bakıp hafif gülümsedi.

Sea sevinçten Tom'a sarılarak:"Biliyordum,senin en zayıf noktan ağlayan kız görmek"dedi gülerek.Sonra Tom'un yanağından öptü.

Tom gülümsemesi yüzünden silinerek:
"Pek sayılmaz"dedi.
Sonra kızın yaptıklarına karşılık birşey demedi.Kısa bir süre sonra:
"Hadi artık git-"dedi.
Kıza bakmayı bırakmıştı.

Sea başını salladı:"Tamam kanka!!"dedi.Tekrar gülümsedi ve tekrar Tom'un elini tuttu:"Bu eli elbet birgün ikimiz sevgili olduğumuzdada tutucam"dedi.

Tom kızdan elini çekerek:
"Biz asla sevgili olmuycaz"dedi.
Bu sefer o koşarak şatoya girmişti.

Sea,Tom'un ardından:"Görücez bakalım.."dedi.Sonra binasına gitti..

Hayat Ash'e artık çok kısa geliyordu.Zaman öylesine akıp gidiyordu.Şamarcı söğütü gördükçe yaşadığı herşey gözünün önünden geçiyordu.Hayatta tüm yaşadıkları.İntihar ettiği ana gelince içi ürperiyordu.Kendini o an ölmüş gibi hissediyordu.Artık hiçbişeyden zevk almıyordu.Son zamanlarda hayatının neden bu kadar kötüleştiğini kendi bile bilmiyordu.İçine attığı sıkıntıların nedenini hala çözebilmiş değildi.Son zamanlarda suskun olduğunu kendide biliyordu.Çimlerin üstüne oturdu.Etrafta kimse yoktu.Sadece ağaçların hışırtısını ve gölün sesini duyuyordu.Kollarının morluğu hala geçmemişti.Zaten hastada olmuştu.Fakat bu onun pek umrunda değildi.Hatta hiç umrunda değildi.Gölü izlemeye başladı ama göle bomboş bakıyordu.Çünkü gözünün önünden o an yaşadıkları geçiyordu...

Tom gittikçe daha çok hapşurmaya başlamıştı.Şatodan çıkıp biraz hava almak ona iyi gelir diye düşünmüştü.Dışarı çıktığında sanki bu sahneyi bir kere daha yaşamış gibi Şamarcı Söğüt'e baktı ve yavaş adımlarla göle doğru yürümeye başladı.O sırada göle yakın bir yerde olan kardeşini farketti.Bu halde ona görünmek istemezdi.Ama yaklaşmıştıda...yavaş adımlarla başka yöne yürümeye başladı.

Ash birden göl ve ağaçların sesine karışan ayak seslerini farketmişti.Arkasını döndüğünde Tom'u görmüştü.Sanki ondan kaçıyor gibiydi ama kaçması doğaldı.O günden sonra Ash'ı görmek kim isterdi ki.Ama abisinden özür dilemesi gerekirdi.Zaten bunu son günlerde çok yapıyordu.Ayağı kalktı ve abisinin yanına doğru ilerledi ''Galiba moralinizi çok bozdum.Hiç aldırmassınız diye düşünmüştüm ama selam bile vermediğinize göre bu sefer bana fazla kızmışsınız galiba beyefendi''dedi Ash abisine ama hiç suratına bakmıyordu.

Tom cevap vermemeyi tercih etti.Belki haksızlık ediyordu,ama genede birazda olsa haklı gözüküyordu.Sessizce arkasını dönüp yürümeye devam etti.

Samara göle gelmişti.Slytherin ortak salonundan çıktığından beri sıkıntı içinde dolanıyordu. Ortalıkta dolaşan Tom'u görünce iç geçirerek yanına gitti ve aynı sıkıntılı tonda "Selam" dedi.

Tom,Samara'nın geldiğini farketmişti.Fakat gene ağzından tek kelime çıkmayarak yürümeye devam etti.Bu sırada ellerini ceplerine koymuştu.

SAmara ona yan gözle bakarak yürümeye devam etti. Sonra başını eğerek "Bir şey mi oldu?" diye sordu. Sesinde biraz kırgınlık birazda merak vardı.

Tom ağzını açmamak için bir süre direndi,sonra başını iki yana sallayarak:"Hayır-"dedi.2günden beri ilk defa konuşuyordu biriyle...

Samara omzunu silkti ve ayakkabılarına odaklanarak " Sen öyle diyorsan" dedi ve Tom'un duymayacağını umarak fısıltıyla "Tabii söylemek istemediğin bir şey olduğunu anlamadım sanki "dedi. Yani ne olmuştuda Tom ona söylemek istememişti. Samara'nın aklına bir sürü düşünce dolarken yürümeye devam etti.

Tom derin bir iç çekmenin ardından:"Neyse ben gitmeliyim"dedi. ve koşrak gitti.