Birşeyler İçmek İsteyenlere _ no : 1

"Bak Ronald açık sözlü olacağım çünkü benimde artık takatim kalmadı" dedi sakin ve dürüstlükle "Yani çok kötü şeyler yaşadım burada olmadığım dönemde.Ama şunu söylemeliyimki senden hala hoşlanıyorum Ronald.Ama biyandanda inanılmaz bir nefret duyuyorum.Ben bunları açık sözlülükle söyleyebiliyorum en azından Peki Ya sen?"

Rona tek kelimeyle kal! gelmişti...

böyle itiraf karşısında afallamıştı gerçekten...
emma ondan hala hoşlanıoyrmuydu yani?
Bir diğer yandanda nefret ediyordu... Bu ronun beynini kurcaladıbiraz... Çünkü pearl de aynı şeyi sölemişti ;

NEFRET !

ne yapmıştıki bukadar kötü... neden geçmişinde bişeyler yaşadığı insanlar ondan nefret ediyordu...
Kendisinde bi problem vardı o kesindi...

" emma ben... bak madem sn açık konuştun bende açık konuşacağım...seni üzmeyi asla ve asla istemiyorum.
Öncelikle şunu sölemek istiyorum bnden nefret ediyor olman bni gerçekten üzdü... hemden tahmininden daha çok... biyandan bnden hoşlanmandanda bni sevindirdi tabi...
Ama benim hoşlandığım başka bir kız var!..."

ne? bunu kendisine bile açıklayamazken emmaya o başkasına karşı hislerini açıklamıştı... kendi kendine şaşırıyordu...

"İşte Sende bu yüzden nefret ediyorum.Ben sana hep sırılsıklam aşıktım yine öyleyim ve öyle olacağım.Ben tam bu aşkı kalbime gömmüşken sen bana karşılık verdin.Sonra bir hiçmiş gibi fırlatıp attın.Belki seni bu kadar sevmesme bu kadar da üzülmezdim.Ben işte şu salak ben seni sevdi.Kalbe söz geçirilmez dimi.Peki ben şimdi senden nefret etmeyipte ne yapayım.?" bunları söylerken gözünden düşen bir damla yaş parlamıştı

"Ama herşeye Rağmen seni hala seviyorum Ronald.Sen yine Başkasını seçersen.Yine olsun ben seviyorumya der gönlüm.Ama şunu unutmaki ben seni hep sevdim ve seveceğim"

out:Ben bu sahneyi bir filmde görmüştüm sanki

Ron şaşırmışcasına emmaya bakıyordu...
Söyleyecek söz bulamadı. Çok suçlu hissediyordu kendini...
Emmaya baktı...Emmanın gözlerine...
Ayağa kalktı. Kapıya yanaştı. elini kepının üzerine koydu iteklemeye hazırlandı kafasını arkaya yani emmaya çevirdi ve söylemekten nefret ettiği... telaffuz ettiği zaman kendini çok zayıf hissettiği bu iki kelimeyi söylüyordu şimdi

" Özür Dilerim!..."

kapıyı itekledi..Üçsüpürgenin dışındaydı şimdi...

Rüzgarlı bir gündü.Rok un uzun saçları ruzgarla adeta dans ediyordu.Hızlı adımlarla yürüyordu.Sevecen bir gülümsemeyle içeriye girdi.Etrafına bakınmaya başladı.Tıpkı bir avını arayan bir aslan gibi.Çok şüpeci bir insandı.Cafenin o tozlu ortamında tanımadığı birkaç kişi vardı.Hemen arkadaki masalardan birine oturdu.
--Bir bardak ıhlamur alabilir miyim?--diye seslendi garsona o gür sesiyle.Tam o sırada...

Samara^nın saçı başı birbirine karışmıştı. Rüzgar bütün Hogsmade^i sarmıştı, galiba sonbahar bu sefer erken gelmişti. Samara Hogsmade^nin tozlu yollarında yürüyordu. CAnı sıkılmıştı. Aslında Simpson^larda oldukça eğleniyordu ama bu sabah kalktığında.... Evet belki tam olarak sabah değil öğlen de olabilirdi.... kimseyi bulamamıştı. O da bir ümit Hogsmade sokaklarına atmıştı kendini.
Derin bir iç çekişin ardından rüzgar tekrar esti ve Samara^nın uzun siyah saçlarını havalandırıp gözüne girmesine neden oldu.

"Merlinin sarkık donu! Hep böyle oluyor!"

Sinirle olduğu yerde durdu bir an, nedense üşümeye başlamıştı. Zaten serin havalarla işi olmazdı. Etrafına bakınca tekinsizce sallanan tabelayı gördü:

'Üç Süpürge'

Samara bir an kaşlarını çattı. Uzaktan bakan biri onnun bir karar aşamasında olduğunu hemen anlayabilirdi. En sonunda karar vermişçesine omzunu silkti ve iki eliyle birden eski meşe kapıya yüklendi. Bir an sonra içerideydi.Barın sıcak havası yüzüne çarparken, eliyle hala bitmek tükenmez bir kararlılıkla gözüne girmekte olan saçlarını çekti. Bara şöyle incelercesine baktı. İnsanlar konuşuyor, mırıldanıyor, bir şeyler içiyordu. Önce bara doğru yöneldi. Tam yüksek sandalyelerden birine oturacaktıki arkasından bir yerlerden, büyük ihtimalle şu kuytu köşede ki masadan, bir ses yükseldi. Ses gayet netti:

"Bir bardak ıhlamur alabilir miyim?"

Samara ani bir hareketle o yöne döndü. Evet karşısında Rok duruyordu. Siyah uzun saçları yüzünün yarısını kapamış orada duruyordu. Barmene bakarak:

"Ben de sıcak çikolata istiyorum!"

dedi ve olabildiğince hızlı Rok^un yanına gitti.

"Selam ,Rok! En son kafama yastığı geçirdiğinde görüşmüştük!"

En iğneleyici sesiyle söylemişti bunları Samara. Ardından gülümsedi ve sandalyelerden birine çöküverdi. Sandalyeye kurulurken önlerine gelen içeceklerden kendisininkini önüne çekti. İçeceğin kokusunu içine çekti ve mutlulukla bir yudum aldı. Sıcak sıvı boğazından geçerken yüzünü buruşturdu. Yanmıştı.

--Oooo!Dostum hoşgeldin.--dedi.Sesi biraz daha yumuşamıştı.--Sen hala unutmadın mı o anı?--dedi.Neyseki Rok un ıhlamuru Samara nın sıcak çikolatası gelmişti.Bardağı eline aldı ve biraz durakladı.Sanki aklına eski anıları gelmişti.Bu adlıp gitmelerin sayısı artmaya başlamıştı.Galiba eve özlem başlamıştı.Otistik gibi bir yere sabitlenmişti sanki.Kendine bir türlü gelemiyordu.Çayından bir yudum almayı denedi.Hareket edebiliyordu ama gözlerini o tabeladan alamıyordu.Tabela da yazan şey:

--Birgün gelecek ve sen rahata ereceksin.--yazıyordu.Bu söz Rok a tanıdık gelmişti.Babası da Rok`a sıksık bu sözü söylüyordu.Mavi gözlerinde birkaç damla yaş aktı.Tam o sırada kendine gelmişti.Hemen eliyle gözyaşlarını sildi.Nedenini anlamadığı bir nedenden dolayı nevri dönmüştü.Buradan çıkmak gitmek istiyordu.Dolaşmak ve sinirini gökyüzüne bağıra bağıra haykırmak istiyordu.Bu fikri Samara ya açtı.

--Samara ben burdan gitmek istiyorum.Çıkıp dolaşmak istiyorum.Bana eşlik eder misin?--dedi.

Acaba ne cevap verecekti...

Samara sıcak çikolatasından bir yudum daha alırken, sağ eliylede masada ritim tutuyordu. Gerçekten ısınmıştı. Bir kaç dakika sonra ellerini sabitledi. Sanki bir sessizlik olmuştu. Bakışlarını kaldırdı, tam neşeyle:

*Sustun?* diyecekti ki olmaması gereken, yanlış bir şeyler fark etti. Rok... Ağlıyor muydu? Hemen bakışlarını kaçırdı Samara. Rok^un onu gördüğünü fark etmesini istemezdi. Belki utanırdı, belki sıkılırdı. Belli ki ağlamak pek tarzı değildi onun. Zaten hemen eliyle silmişti. Samara omzunun üstünden geriye baktı. Rok^un odaklandığı yere. Gözlerini kısmak zorunda kaldı net yazmıyordu yazılar:

--Birgün gelecek ve sen rahata ereceksin.--

Samara anlam veremeyerek önüne döndü, bir yudum daha aldı o sırada; Rok:

"Samara ben burdan gitmek istiyorum.Çıkıp dolaşmak istiyorum.Bana eşlik eder misin?"

Samara olur manasında başını salladı, oturduğu yerden kalktı ve omzunu silkerken:

"Önden buyur!"

--Teşekkür ederim.Minnettarım bayan.--dedi ve Rok hesabı ödedikten sonra oradan ayrıldılar.

Böyle güzel bir günde birşeyler içmek için Üç Süpürgeyi seçmişti Angelina...Kapıyı iteledi ve içeri girdi...Her zamankinden farklı girmişti buraya...Yıllar sonra yeniden ve değişmiş olarak...Artık küçük bir çocuk değildi...Hayatının en güzel günlerinden birkaçını geçirmişti burda...Öğrencilik Dönemi...O yılları çok özlüyordu aslında...Miley vardı birde tabi...Onunla burada geçirdiği muhteşem günler...Ama artık ondan da eser yok gibiydi...Hogwarts'tan yeni mezun olmuş olmasına rağmen birçok arkadaşını kaybetmişti...Dostları birden kaybolmuştu sanki...

Tüm bu düşüncelerden sıyrılmak istercesine gözüne kestirdiği bir masaya yerleşti...Biraz birşeyler içip hemen ayrılmak istiyordu buradan...Yalnız başına ne kadar vakit geçirebilirdiki burada zaten...

"Keşke Rachel'a gelmesini söyleseydim..."dedi kendi kendine...Kuzeni...Tek o vardı yıllar boyu yanında...Birlikte Hogwarts'ta çalışmaya da başlayacaklardı zaten...

Gelen kadının sesiyle kendine geldi Angelina...Uzun sarı saçlarını geriye atarak,

"Ben...Şey...Kaymak birası alabilir miyim"dedi gülümseyerek...Şu an en son yapmak istediği şey zorla gülümsemekti...Kaymak birasını beklerken etrafı incelemeye başladı....

Nickholas ,Yüzüne vuran rüzgarın etkisiyle ayıldı birden... ne kadar yürümüştü böyle farkında olmadan... Belki bir belkide iki saat... yürümeye devam ederken, önünden geçtiği levhanın önünde durdu "üç süpürge"... kapıyı aralayıp içeri girdi... Kapıya yakın masalardan birine oturdu ve bir ateşviskisi söyledi... Etrafa bakındı tanıdık yÜzler ararcasına... ve! evet bu olmalıydı, değişmişti... hemde çok... yüzündeki o çocuksu ifade gitmiş, yerini daha kadınsı ve hoş bir ifade almıştı... saçları, saçlarıda deişmişti Angelina'nın... ama güzelliğini koruyordu hâlâ... yanına gitmeyi düşündü Nickholas... Ne diyecektiki yanına gitse... En iysi beklemek diye düşündü... belki o bişeyler söyler...

Angelina kapının açılma sesiyle birkez daha düşüncelerinin tam ortasındayken kendine geldi...Sarı,uzun saçlarını görmek istercesine önünden çekti...Aslında pek huyu değildi böyle şeyler...Ama bir süre burda yalnız kalmak bile onun canını sıkmaya yetmişti...Tanıdık biri olması umuduyla kapıya doğru gözlerini dikti...

Bir süre gözlerini oradan çekemedi...Hayır...Bir şaka olmalıydı...Nickholastı gelen...Bir geçmişleri vardı sonuçta...Başlamadan biten geçmişleri...

Kadının gelip,masanın üzerine Kaymak Birasını çarpmasıyla yerinden sıçradı...

"Teşekürler..."dedi soğuk bir tavırla kadına...

Ne yapmalıydı bilmiyordu...Pencerenin ardından yüzüne vuran güneşin ardından Nickholas'a gülümsedi...

Nickholas ister istemez gülümsedi Angelinaya... Bu hareket onu mutlu etmiş, kendine gelmesini sağlamıştı.. Cesaretini toplayıp ayağa kalktı oturduğu yerden.. Masadaki kadehini alıp, kendine güven dolu bakışlarla Angelina'nın masasına doğru ilerledi...

"Oturabilirim sanırım" dedi ciddi ama gülümseyen bir yüz ifadesiyle...

Angelinanın karşısındaki Sandalyeyi çekip Oturdu oraya... masaya kadehini koymadan ağzına götürüp bir yudum daha aldı... Şimdi daha da iyiydi...

Nickholas'ın aynı şekilde ona gülümsemesi üzerine biraz daha rahatamıştı...Angelina'yı terslemesi gereken bir durumda yoktu zaten...Çok küçükken birşeyler geçmişti aralarında...Fakat yıllar duygularını değiştirmişte sayılmazdı aslında...Hatta onu görünce yeniden depreşmiş gibiydi...Kendini toparlayarak,

"Ahh...Tabiki oturabilirsin..."dedi gülümseyerek...

Kaymak birasından bir yudum aldıktan sonra karşısında oturmakta olan Nickholas'a bakarak devam etti...

"Uzun süre oldu görüşmeyeli...Şey...Aslında ben seni merak ettim...Yani bilirsin herkesi işte...Hogwarts'taki tüm arkadaşlarımı yani..."dedi toparlamaya çalışırcasına...Hafif kızarmaya başlamıştı...Saçmaladığının pekala farkındaydı ama ancak böyle toparlaya bilirdi...Kollarını masanın üzerine koyarak ondan cevap beklercesine bakmaya başladı...

Nickholas sırıttı hafifçe... Angelinanın heycanlandığının farkındaydı... Bu durum hoşuna gitmişti de hani...

" Evet hemde çok.." dedi Nickholas...
Bir sene uzun bir zamandı gerçekten...

Yemyeşil gözlerini Angellinanın gözlerine çevirdi...

" Nasılsın? "
Çok düz ve sıradan bir replikti bu... Konuşacak çok şey vardı belki ama şimdilik bukadarı yeterli gibiydi...

Angelina'ya çok tuhaf gelmişti bu konuşma...Karşısında eski Ronald yoktu artık..Büyümüş ve olgunlaşmıştı...Pearl geldi ister istemez aklına...Ve onunla aralarında geçen saçmalıklar...Sonuçta çocuktular o zaman...Tüm bu düşüncelerin içinden Nickholas'ın sesiyle sıyrıldı...

" Nasılsın? " demesi üzerine gülümseyerek,

"Ahh...Aslında iyiyim...Yani Hogwarts'ta İksir profesörlüğü için görevlendirildim..." diye cevap verdi...

Sonra devam etti...

"Benim için fazlasıyla ideal bir meslek...Hep hayallerimde olan birşeydi...Peki sen?Sen nasılsın?..."dedi kendini anlattıktan sonra Nickholas'ın yeşil gözlerine bakarak...Bunca zaman boyunca sadece gözleri değişmemiş gibiydi...

Pearl'le yaşadıklarından sonra bir daha asla eskisi gibi olamamıştı...Belkide bunun için görüşemedikleri 1 yıllık zaman süreci bu kadar uzun gelmişti Angelina'ya...

Nickholastan cevap beklerken,Kaymak Birasından yudumladı...

Profesör olacaktı demek... Nickholas bu haber karşısında sevindi... Oda hogwartsta çalışıyordu sonuçta... Tabi Angelinanın bu durumdan haberi yoktu henüz...

Angelinanın "Peki sen?Sen nasılsın?..." demesi üzerine ateşviskisini yudumladı...

Gülümseyerek "Meslektaş olduk demekki "dedi.. "Hogwartsın bu dönemki uçuş profesörü karşında oturuyor..." İçkisinden bir yudum aldı... bu sırada Angelinın yüzüne bakıyordu, bu durum karşısında vereceği tepkiyi merak ediyordu çünkü...

"Bunun dışında değişen pek bir şey yok... ama sen değişmişsin Angelina.. Hemde çok!..."

Meslektaş...İşte bu kelime kulağına oldukça hoş gelmişti...1 yıl sonra hergün onu görebileceği anlamına geliyordu bu...İçindeki sevinç yüzüne vurmaya başlamıştı bile...İstemsiz olarak gülümsüyordu...

"Demek meslektaş olduk...Şey...Ben gerçekten çok sevindim senin adına..."dedi gülümseyrek,ince sesiyle...Başka ne diyebilirdi ki zaten...

Fazla belli ettiğini düşünerekten,az da olsa yüzündeki gülümsemeyi zorlukla sildi...Kendini toparlayıp,geriye doğru yaslandı...Bitmekte olan Kaymak Birasının son kez yudumladı...

Nickholas'ın,

"Bunun dışında değişen pek bir şey yok... ama sen değişmişsin Angelina.. Hemde çok!..."sözleri üzerine,

"Ben...Şey...Tam olarak anlayamadım...Yani nasıl?"dedi gözlerini açarak merak içinde...

"Fiziksel olarak"dedi Nickholas...

Ancak bu kadar açıklayıcı olabilirdi... İçkisini yudumlamak için ağzına götürdüğünde, kadehinin boş olduğunu gördü...

"Birer kadeh daha bişyeler içermiyiz?"

Fiziksel...Sadece biraz büyümüştü Nickholas'ın büyüdüğü gibi...Biraz daha farklı biraz daha olgundu sadece...Olumsuz bir değişme olmadığını düşünmeye çalışaraktan Nickholas'a cevap verdi...

"Bilmem...Aslında iyi olur..."dedi gülümseyerek...

Sonra devam etti...

"Aslında sende biraz değişmişsin...Yani ne bileyim çok daha farklı..."dedi gülümseyerek...

Out : bizim kurgu çoq saçma oldu bir sene görüşmemişiz ve bu bir sene içindemi çoq deişmiş herkes bnce biz üç bel yıldır görüşmeyelim enazından 3 yıldır...

İn :

"Ne içersin? " dedikten sonra Angelinanın vereceği cevabı bekledi...
Bu sırada etrafa bakınıyor, masalarda oturup bişeyler içen yüzleri inceliyordu...

out:Bende belirticektim onu:D...Neyse...

İn:

Angelina Nickholas'ın etrafı süzdüğünü görerek etrafa daha dikkatli bakmaya başladı...Loş ortamda yüzlerini ancak görebildiği tanımadığı birkaç kişi dışında kimse yoktu...

"Belki bir ateşviskisi alabilirim..."dedi Nickholas'a...

Sora devam etti...

"Şey...Hogwarts'tan görüştüğün arkadaşların var mı?...Yani birilerinden bir haber..."dedi sakin bir ses tonuyla...Uzun uzun konuşmak istiyordu Nickholas'la...

Nickholas başını sallayıp bara yöneldi. İki ateşviskisi daha söyleyip masaya döndü

" Evet değiştim... Hayat benden fazlaca şey götürdü..." kardeşini kastediyordu elbette... "Artık eski Ronald yok.. ne fiziksel olarak nede başka türlü..."

Ateş viskilerinin gelmesi üzerine konuşmasına ara verdi.

"Aslında olduğu söylenemez... Samara ve Erasmusu saymazsak tabi..."

İçkisini yudumladı... Etrafa bakınıyordu yine... Kapıya kaydı gözleri ister istemez... Birini bekliyor gibiydi...

" Sen? senin görüştüğün insanlar varmı?"

Out : şu kardeş hikayesi için lejantta özgeçmişi oku...

Nickholas'ın getirdiği sonuna kadar ateşviskisiyle dolu bardaklardan birini eline aldı ve yudumladı...Evet değişmişti...Ama belkide bu yaşadıkları onu daha da olgunlaştırmıştı...Nickholas'ı üzmemek için konuyu fazla deşmek istemedi...Hemen hemen biliyordu Lous'in başına gelenleri...Ve tabi Nickholas'ın suçluluk duyduğunu...

"Bende farklı sayılmam aslında...Yani görüştüğüm yok Hogwarts'tan...Bir tek Rachel(eski Nicole) var...O da biliyorsun ki kuzenim zaten..."dedi gülümsemeye çalışarak...

Rachel...Hem kuzeni hem de dostuydu Angelina'nın...Bir zamanlar Miley vardı...Şimdi ise Rachel...Miley'le Hogwarts'tan sonra bir daha görüşmemişlerdi...

out : eskiden lous die bi üye vardı... rpde kardeşimdi bnm.. hatta arslandı o insan... öle işte...
___

in :

Nickholas biliyorum dercesine salladı başını... İçkisini yudumlarken Angelinayla yaşadığı şeyler geldi aklın... istemeden gülümsedi...
Angelina güzel kızdı... Biriler vardır... Kesin vardır! Nick! düşünme bile...

"Yeni bişeyler varmı?.. bilmediğim?" bir yudum daha aldı. Durkladı." Yeni İnsanlar?"

Sanane! niye soruyorsnki bunu! evet çok değiştin ama yıllar aptallıığından hiçbirşey götürmemiş!... Kendi kendine söylenirken daha aptal bir yüz ifadesinin oluşacağını düşünmemişti hiç... Silkelendi. Yutkunup nefes aldı... Normal bi durummuş gibi davran dedi kendi kendine... Hoş zaten olanlar gayet normaldi... Söylediklerinde anormal bişey yoktu... Ne bu panik... Sakinleş...