Boş Sınıf

Samara sadece "Önemlisin" dedi. Ama kendisi onun için öylemiydi bilmiyordu. Sonra " İşte bu yüzden aptal olan benim" dedi. O ne o... spor ayakkabısının bağcığı çözülmüştü... Bir an ben kesin buna basıp düşerim diye geçti aklının uzak köşesinden, sonra konuya yoğunlaşarak Tom'a:
"Aptal olan benim! Çünkü önemlisin benim için"dedi. Ses tonuna kendiside anlam veremiyordu ya eyse.

Tom,Samara'ya dönerek:"Benim için ne kadar önemli olduğunu anlatmak isterdim,ama inan bunun için ne kelimeler nede bir insanın gösterebileceği davranışlar yetmez.."dedi.Ses tonu biraz normale dönmüştü.Samara'ya yaklaşıp onun elinden tuttu:"Benim için özelsin ve önemlisin"dedi.

SAmara elini çekerken özenle Tom'a bakmıyordu. Hala olduğu yerde dururken "Özel miyim bilmiyorum ama önemli değilim senin için Tom! Yoksa gidip atmazdın kendini" dedi ve sınıftan çıkmak için arkasını döndü yavaş adımlarla sınıftan çıktı.

Tom ellerine baktı,uzun bir süre sadece ellerine baktı.Ardından başını kaldırdığında gözleri dolmuştu.Olduğu yerden hiç kıpırdamamıştı.Uzun bir süre sadece boş boş etrafa baktı:"Sen bunu hakettin!!"dedi.Sesi boş sınıfta yankılanmıştı.Ellerini cebine koydu ve boş sınıftan çıkmak için kapıya yöneldi.İşte o sırada tekrar demin durduğu yere baktı ve sınıftan çıktı.

Rihanna odaya girdi. Buraya daha önce girenlerin aksine çok mutluydu. Bir sürü arkadaşı vardı. Ama biraz kafa dinlemesi gerekiyordu. Bir sıraya oturdu ve kafasını cama dayayarak dışarı doğru baktı.

Kimse gelmemişti. Rihanna sıkılarak odadan çıktı.

Tom boş sınıfa girdi.Bugünlerde morali iyice bozulmuştu.Keşke Samara gelse diye düşünürken arka sıralardan birinin tepesine çıkıp oturdu.

Samara ruh gibi olmuştu. Yazık Jane'e diye düşünüyordu. Belki kendisindede hata vardı, Lisa haklı mıydı? Yoksa bunların hepsi birer çelişki miydi? İçeri girdi ve evet görmek isteyebileceği bir insan evladı! Gidip, yanına tünedi ve:
-Selam[/i]

Tom,Samara'yı görünce rahatlamış gibi bir halde yanına oturduğunu farkedince onun elini tuttu:"Sana çok ihtiyacım var...Sakın beni terketme"dedi bir süre sonra gülümsedi.

Samara şaşkınlıkla Tom'a baktı. Şimdi ona 'asıl sen beni terk etme, kendimi gölee ben atmadım' demek vardı ama o dakendince haklıydı, zor günler yaşamıştı. "Merak etme Tom, ben hep burdayım"

Tom,Samara'nın gözlerine baktıktan sonra gözlerini ikisinin eline ordanda cama çevirdi.Deminki tedirgin Tom gitmiş yerine şimdi kendini rahat hisseden Tom gelmişti:"Jane o nasıl?"dedi gözleri hala camdaydı.

"Aslında göremedim onu, dün sen çıktıktan sonra o da çıktı, yetişemedim." Samara'nın aklına dün olanlar slayt gösterisi kıvamında aklından geçiyordu. "Senin ona değer verdiğini bilmeye ihtiyacı var!"

Tom hala gözleri camdayken:"Ya tamam kapatalım bu konuyu ben hep ben haksızım dimi?Tamam peki...Ona değer verdiğimi anlatmama gerek yok ona birşey olduğunda kendimi nasıl hissettiğimi farketmesi yeter.."dedi.

" Ne bileyim ben! Benim öyle birbirine sıkı sıkı bağlı ailem olmadı hiç! Çözüm getirmeye çalışıyorum!" Sonra sakinleşerek:
" Zaten ona değer verdiğini bir tek intihar ettikten sonra fark ediyor! Daha önce iyi davransan ne olur?"

Tom sakin davranmaya çalışıyordu:"Ya o artık büyüdü bunun farkına varıp davranışlarına dikkat etsin,her üzüldüğünde bu kız intihar edicekse buyursun o zaman kendi bilir.Bundan sonra böyle eskiden tamam gözümüzde küçüktü her zaman onu annem takip etmem için arkasından gönderirdi,bunları bilmiyor.Şimdide okulda ona sahip çıkmaya çalışıyorum.Bir kızkardeşinin olması çok zor,hem bir tanede değil...off delircem her birine bakmak zor...Jane artık kendine güvenmeli,ona değer verdiğimizi saçını okşayarak anlatmamı bekliyorsa yanılıyor.Çünkü bende büyüdüm,artık benimde özel hayatım var.Her dakika ona değer verdiğimi anlatıp davranışlarıma dikkat etmem gerekirse yandık...!!!"dedi.Gözlerini Samara'ya çevirmişti.

Samara'nın gözünde birden Tom ve Jane'in küçük halleri belirdi. Kendini gülmemek için zor tutuyordu. Sonra birden ikiside büyüdü. Tom Jane'in saçıı okşuyor ve bir yandan öğüt veriyordu. Sonundada Jane "Tamam abicim, ben arkadaşlarımla seksek oynamaya gidiyorum deyip oradan uzaklaşıyordu. Bu sefer Samara gülümsedi ve :
"Tamam, sende haklısın!" dedi.

Tom,Samara'ya bakarak onun yüz ifadesinden aklından neler geçtiğini hemen hemen anlamıştı ve hafif gülümseyerek:"Büyüdük hepimiz...Daha dün gibi..annem zorla bana hırka giydirirdi,gerçi şimdide okula başlarken sandığa koymuştu hırka ama-"dedi sonra güldü.

"Hırka mı?" Tom ve hırka, hırka ve Tom... Harika kombinasyona Bir de Tom'a iyi davranan anne eklersek... Ahh! Mutlu bir aile yaşantısı. "Benim annem bana değil hırka ayakkabı bile giydirmezdi. Dadılar baktı bize" dedi ve gülümsedi. Ama keşke kendi annesi ona biraz iyi davranmış olsaydı.

Tom yutkunduktan sonra:"Benim annem senin annen..."dedi gülümseyerek.

Samara sadece gülümsedi ve " Sen çok iyi birisin ya!"
Gerçekten Tom'un bu kadar iyi biri olabileceğini düşünmüyordu. Tamam iyiydi, fakat... İyiydi işte!

Tom gülümsedi:"Sende iyisin,şeker"dedi ve kahkaha attı.Samara'nın iki yanağından sıktı.

"Ya bana bebek muamelesi yapmasana çocuk" Samara Tom' a sırtını döndü ve yüzünü buruşturdu. Aslında gülmemek için zor tutuyordu.

Tom gülerek:"Tamam tamam aşkım.."dedi.Kızın arkasından sarılıp yanağına öpücük kondurdu.

Samara omzunu silkti ve "Bana ne ya" dedi ama bu sefer gülüyordu.
Oldu olası gülmeyi severdi, gerçi bazen aşırı gülebilirdi. Bu da delirmiş imajı yaratırdı insanlarda. Ama son zamanlarda o kadar az gülmüştü ki! Tom'un yanında mutlu hissediyordu kendini! Bu kadar basit!

Tom uzun bir süre onun gülmesini izledikten sonra,havanın karardığını farkedince:"Artık gidelim mi aşkım?Profesörler başalmıştır gezintiye?"dedi.