Kızlar Yatakhanesi

sadece kızlar

rachel çok yorgundu yatağının üzerine oturup kara kara düşünüyordu.

beyonce yatakhaneye girer girmez yatağına yattı ve uyumaya başladı

beyonce uyandığında saatin baya geç oldugunu gördu ve etrafta kimseler yoktu biraz hava almak ve kafasını dağıtmak için dışarıya çıktı ve söğut ağcına doğru yürümeye başladı

Cho İlk Önce Etrafa Bakındı Sonra Kapının Solundaki Ranzanın Alt KAtının Boş Olduğunu Gördü Ve Mavi Pijama Takımını Giyip Yatağa Uzandı ve GÜnlük Yazmaya BAşladı

Elisabeth yatakhaneye adımını attı ve gülümseyerek kendi kendine 'işte bitti' dedi.Etrafına şöyle bir bakındı.Pencerelere yakın bir yatağa uzandı ve düşüncelere daldı.

gothella neler oluyor die içeri girdi hmn hmn herkez yatakhanedeydi snra çıktı biraz hava alcaktı...
bi yandan da baloda ne halt yiceni düşünüyodu...
belkide gitmezdi...prof.olarak girçekti eeeee prof ama en çatlaaından,birden aklına siyah ve D.enstitüde giydiği elbise geldi...orda sadce 1 yıl kalmıştı snra ai

Bir süre sonra Elisabeth'in canı sıkıldı ve içinde boğulduğu düşüncelerini bir kenara atarak eşyalarını kurcalamaya başladı.birşey arıyordu ve çok geçmeden aradığını buldu da.Bu siyah kaplı bir defterdi ve çok eskiydi.Sayfaları dahi sararmıştı.Kapağının köşesine beyaz bir kalemle 'Mükemmel Denilemeyecek Hayatımın Önemsiz Denemeyecek Günleri' yazılmıştı.Elisabeth kapağı araladı ve sayfaları çevirmeye başladı.Birinde şu cümleyi görmüştü:
'Voldemort acımasız planlarına devam ediyor.Bana ne yaptığının farkındayım ve bugün bana öldüren laneti öğretti.
Bunu okuduktan sonra kendinden ve geçmişinden bir an için nefret etmişti.Boş bir sayfa gördüğünde sayfaları çevirmekten vazgeçti ve tüy kalemini eline alarak şunları yazdı:

Bugün Hogwarts'a adım attım.Voldemort'a ihanet edeli tam bir yıl oluyor.Dedem'e ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama ölümyiyenler onu öldürmüş olabilir.Beni buraya göndermeden önce bir madalyon vermişti.(boynunda asılı madalyonu çıkarıp şöyle bir baktı ve onu tekrar boynuna astı)Bu madalyonun sırrını hala çözmüş değilim ama uğraşmadığım söylenemez.Hogwarts'ın geniş bir kütüphanesi olduğunu duydum.Belki oradan işime yarayabilecek birkaç bilgi edinebilirim diye düşünüyorum.Ayrıca dedemin hala ölmemiş olmasını da umuyorum...

Daha sonra tekrar yazarım....

Eski defteri büyük bir gürültüyle kapadı ve irkildi.İlgi çekmekten korkmuştu bir an için ama sonra rahatladı.Defteri Diğer eşyalarının arasına bir yere tıkıştırdıktan sonra yatakhaneden çıktı.

istemedn de olsa elisabeth'in yazduklarını duymuştu en azındn ismi lazınm deile ihanet etiinin b imkansızdı bunu nası yapmıştı...
fazla cesurdu yada fazla aptal...

Elisabeth yeniden yatakhaneye döndü ve yatağına yöneldi.Eşyalarını kurcalamaya başladı.Belli ki yine birşey arıyordu.Bir an 'Büyücülük dünyasının en dağınık büyücüsü olmalıyım' dedi kendi kendine.Sonunda yatağının üzerine birkaç büyük ve tozlu kitap,Mükemmel Denilemeyecek Hayatımın Önemsiz Denilemeyecek Günleri başlığı altındaki siyah kaplı defteri,bir tüy kalem ve boş,eski bir defteri yığdı.Yatağına çıktı ve kitapları açarak incelemeye başladı.

İncelerken bir yandan da boş deftere birşeyler çiziktiriyordu.Bir ara durdu.Önündeki tüm kitapları ve notlarını çiziktirdiği eski defteri kapayıp bir kenara koyarak düşünmeye başladı.Eski ve bir o kadar da kötü anıları aklına geliyordu.Mükemmel Denilemeyecek Hayatımın Önemsiz Denilemeyecek Günleri başlıklı defterini açtı.Tüy kalemini yeniden eline aldı ve sessizce yazmaya başladı:

Merhaba sıkıcı şey..

Sana yazmaktan zevk aldığımı söyleyemeyeceğim ama sana yazmak beni rahatlatıyor gibi.Bazı şeylerden uzaklaştırıyor bir bakıma.Neyse...Gelelim bugüne.

Şimdilik hiçbir derse girmedim.Başvuru yapmama rağmen...Sana yalan söylemeyeceğim.Açıkçası biraz çekiniyorum.Ne de olsa ben sırf Voldemort'un yanında büyüdüm diye 'BAYAN KÖTÜ'yüm değil mi? Benden kaçmalarından korkuyorum.Dedemin yanına döndüğümde ne olduğunu biliyorsun.Çevredekiler yanımdan geçerken bana bakmıyor , korkuyorlardı.Ne de olsa sırf Voldemort'un yanında büyüdüm diye önüme geleni öldüreceğim ya! Bazen çok sinir bozucu olabiliyorlar.Burada durum değişir mi bilmem ama şimdiye kadar ne kimse benle konuştu ne de ben kimseyle.Yani açıkçası beni dinleyen tek defter olarak SANA KALDIM!Ama heveslenme şimdilik durum böyle...

Bu arada aklıma bir anım geldi.Bir önemi yok ama yazmak istiyorum yine de:

Küçüktüm ve Voldemort yine ölüm kusmak için gittiğinde beni onlar yokken karargahı koruyan iki ölümyiyene bıraktı.O gün şans eseri emanet edildiğim ölümyiyenleri tanıyordum ve ölümyiyenlik işini pek de severek yapan büyücüler değillerdi.Ben yanlarına oturmuş onlarla vakit geçiyordum ki içlerinden biri bana asasını verdi (Voldemort gittiğinde asamı da alırdı) ve gidip biraz oyalanmamı söyledi.Ben de bana söyleneni yarı yaptım ve bir ağacın arkasına gizlenip onları izledim.Aralarında şöyle bir konuşma geçmişti:

Richard:Bu kızı buradan çıkarmamız lazım beyler.
Thomas:İyi ama neden ki...Ayrıca onu burdan kurtarmak bir delilik.Voldemort bizi yaşatmaz.
Jhon:Sana katılıyorum.Bu çocuktan ölümyiyen olmaz.Çok zeki bi kere.Ölümyiyen niteliği de yok.Voldemort başına iş aldı.
Chris:Hem de ne iş.Bu kız şimdi Voldemort'tan birşeyler öğrendiği veya Voldemort onu koruduğu için sözünden çıkmıyor olabilir fakat bu dönem uzun sürmez.
Thomas:İyi söylüyonuz da.Bizim derdimiz mi yani.Voldemort başına derdini kendi sardı.
Chris:Olabilir ama bu kız bizim için de tehlikeli olabilir.
Jhon:Ne açıdan?
Chris:Voldemort bu kızı biraz fazla koruyor.Gitmeden önce ne dediğini hatırlasanıza 'Onun başına birşey geldiğini öğrenirsem ölümünüz bizzat elimden olur.' olur da.Ve hatırlatırım Prentice bu kızdan nefret ediyor.Yani burda bizim görevimiz ikiye katlanıyor.
Richard:Doğru olabilir.
Thomas:Yani abicim senin plan batar.
Richard:Yine de onun burada olmaması gerekiyor.O çok hayat dolu.Buraya göre değil.Hem anlamadığım birşey var bizim anladığımızı Voldemort da anlamıştır mutlaka.Bunu bile bile niye onu hala burda tutuyor ki !
Jhon:Basit!Kızın zeki olduğunu o da biliyor ve bu zekayı kendi pis işleri için kullanmak istiyor.Dün kıza ne öğrettiğini hatırlamıyor musunuz?
Thomas:Avada Kedavra!Ne büyü ama!

Üzgünüm defter.Konuşmanın devamını hatırlamıyorum.Belki sen bana anlatırsın diye umuyorum ama daha sonra bakarız.Neyse...Dha sonra yine yazarım.By..

Daha sonra defteri kapadı.Diğer kitap ve defterlerle birlikte eşyalarının arasına koydu ve tekrar düşüncelere daldı.

gothella hazal'ın yanından gelmişti ama ağlıyordu kendi odasına girmedi çünkü elisabeth ile konuşmalıydı...

Cho yataktan Kalktı ve Canı Sıkılıyordu.Bunun Nedeni İse Konuşacak ve Gezecek Hİç Arkadaşı Yoktu Belki Yatakhanede Birini Bulabilirim Diye Düşündü Ama Malesef Herkes Çoktan Uyumuştu.Biraz Bahçeye Çıkmak İstedi ve Kapıya Doğru Yürüdü Ama İlk Önce Ailesini Düşündü Acaba Napıyorlardı?Ve Kapıdan Çıktı.

Elisabeth'in canı sıkılmıştı.Yatağından kalktı ve camdan dışarıya şöyle bir baktı ve dışarıya çıktı.

senta yatakhaneye geldi yeni yatağını öğrendikten sonra yatağına uzandı ve yeni ailesini düşündü acaba nasıl birileriydi

Cho yatakhaneye girdiğinde Merhaba Emma Dedi Arkadaş Olabilir miyiz

Sanırım Biraz Dalgındı Cho Emma nın Gittiğini Bile Görmemişti

Yatağının üstüne turup kitap okudu