Keira'nın Odası

Keira odasının sade ama renkli olmasını istemişti.Aslında Keira kırmızı rengini hiç sevmez mavi ve yeşilin tonlarını daha çok severdi.Odasınıda bu yüzden bu renk yapmıştı.Mümkün olduğunca dağınık görünmemesine dikkat etmişti çünkü oda dağınık görünürse Keira'nın gözüne batıyordu.En büyük duvarın üstünde kendi resminin olduğu kocaman bir poster vardı.Üzerinde Bad Gryffindor Girl yazıyordu.Bir köşesindede Dark Angel Keira yazıyordu.

Angel ablası ve abisiyle konuşmasını bitirmişti.Abisi onu azıcık üzsede ablası anında neşelendirmeyi başarmıştı.Bir Ölüm Yiyen adayının Gryffindorda olduğu fikri bile tüyler ürpertiyordu.Angel en çok ablasının profesör olmasına sevinmişti.Hogwarts'ta tek tanıdığı ablası vardı.Sürüsüne kuzeni olsada hiçbirini tanımıyordu.Bu onda suçluluk duygusu yaratmamıştı.Kimbilir daha tanımadığı ne çok akrabası vardı.Anne ve babasını bile bilmiyordu.Ona bağlı bir kardeşi olsa süper olurdu.Günlerini birlikte geçirebileceği yaşına yakın bir kardeş olsaydı Angel hiçbir zaman yalnız kalmazdı.Ama bu kız herhalde gökten zembille inmeyecekti.Bu gerçekleşmesi zor bir hayalden ibaretti.Belkide Hogwarts'ta süper arkadaşlıklar edinebilirdi.Şimdiden dersler başlamıştı ve Angel çok başarılıydı.Zaten onun tek istediği de yalnız kalmamak değil başarıyı yakalamaktı.Kendini bu yolla uzun süre oyalayacaktı.Angel düşüncelere dalmışken farketmeden yatağına uzanmıştı bile.Hemen yatağından kalkarak kütüphanesinden bir kitap aldı ve yatağına geçti.Bu geçenlerde yarım bıraktığı "Karanlık Sanatlar" adlı kitaptı.Şimdi son kaldığı laneti denemek için canlı bir kukla ve asasını alarak yatağına koydu.Neler olacağını merak ediyordu.Belkide merak edip herşeyi unutmak istiyordu.

Isabéll korkuyla uyandı. Heryer karanlıktı. Dışarıda ise gündüzdü. SAbah uykuları ona yaramıyordu. Alnından süzülen teri sildi. Yatağında doğruldu ve ayaklarını sallamaya başladı. Eklemleri doğru düzgün hareket etmiyordu. Ayağı kalktı ve pencereleri açtı. Derin bir nefes aldı ardından üstüne eşofmanını giydi. Tuvalete gidecekti ve biraz rahatlıyacaktı. Belki de tek ihtiyacı olan konuşmaktı. Ama bu ona uymuyordu. Odasının kapısını yavaşça açtı. Etrafına bakındı ve yürümeye başladı. Canı sıkkındı. İleride bir kapı gördü. Evdekilerle tanışmalıydı herhalde. Kapıyı tıklattı ve kafasını içeri uzatarak:

-"Şey... Acaba girebilir miyim?" dedi.

Angel asasını doğrultarak kitapta yazan büyüyü haykıracaktıki kapı çalındı.Konsantrasyonu bozulan Angel büyüyü sektirmişti.Seken büyü Angel'ın çok sevdiği tablonun ortasında kocaman bir delik açmıştı.Angel kapıyı henüz açan kıza öfkeyle baktı.Kızı daha önce hiç görmemişti.Evinde ne aradığınıda bilmiyordu.Ama kıza çok öfkelenmişti."Sen kimsin?!" diyerek yatağından kalktı ve kızın karşısına dikildi.Gözlerinde hem mavilik birazda yeşilimsi bir renk vardı.Kız Angel'a az biraz tanıdık gelmişti.Yüz hatları azıcık yumuşadı.Ama inadı inattı."Ne işin var odamda?!" diyerek yineledi.

Evan kollarını kavuşturdu ve küçükmseyen bir tavırla:

-"Birincisi küçük hanım bana asla bağırma, ikincisi sadece malikaneyi geziniyordum, üçüncüsü kes sesini" dedi.

Doğrusu o kötü bile olsa misafirlerini böyle karşılamazdı.

Angel kızın küçümseyen tavrına sinir olmuştu.Ona emir verilmesinden hiç hoşlanmazdı.Angel gözlerinin kıpkırmızı olduğunu algılayabiliyordu.Oda onunla aynı ses tonunda "Bir ben küçük hanım değilim.Benimle uğraşman hiç doğru olmaz.İki malikanemiz her elini kolunu sallayana açık değil.Üç sesimi kesemem çünkü şuan bizim malikanemize ayak basmış durumdasın.Kim olduğunu söylemezsen seni bırakmam!" dedi ateşli ateşli.Çok uzun konuşmuştu.Gerçi bu onun her zaman yaptığı şeydi.Yatağından asasını hızlı bir şekilde aldıktan sonra ilk önce tabloya doğrultarak "Reparo!" dedi.Sonra da kızın şakağına doğrulttu.

Isabéll omuzlarını silkti. Sinsice sırıttı. Kara ormana girmiş biri ölümden korkmazdı. Halasının yanından birçok kez kaçmıştı. Onu Kara Ormandan toplamışlardı. Halasının ona kıpkırmızı bağıran suratı aklına gelince kendini gülmekten alamıyordu. "Sen ne yaptığını sanıyorsuh? Ölsen baban bana ne derdi biliyor musun?" derdi her seferinde. Kızın da onu öldürebileceğini sanmıyordu zaten. Kıza bakarak:

-"Beni öldüremezsin. Veya birşeyi zorla yaptıramazsın. Emin ol yapamazsın. Evet burada ne yaptığıma gelelim şimdi. Babam yolladı. Artık okula gitmem gerekiyormuş. Pehh. Neden Slytherin'e geçtiğim belli" dedi. Sonra durakladı. Dudaklarını büktü. Neden ona anlatıyordu ki. Aslında kendi yaşam hikayesini o da bilmiyordu. Neden halasında kalıyordu ki? Sinsice sırıttı:

-"Ellerimi sallayarak girmedim zaten. Beni buraya halam getirdi. Zaten gece vakti getirdikleri için görmemişsindir. Neyiniz olduğumu bende pek bilmiyorum" dedi.

Angel kızın pis pis sırıtmasına aldırmadı.Okula gidip gitmeyeceği onu ilgilendirmiyordu.Angel'ı tek sakinleştiren kızın kötü ve aileden olduğu gerçeğiydi.Evet onu öldüremezdi ve birşeyide zorla söyletemezdi.Ama hemen şuracıkta kızın üzerine birden fazla vahşi kuş salablirdi.Ama yapmadı.Çünkü hikayeyi merak ediyordu."Halan mı?Onun adı ne biliyor musun?Halan sana ne söyledi?" dedi ısrarcı bir tavırla.Kızdan çok pis kuşkulanıyordu.

Isabéll kıza şüpheyle baktı. Halasının adı onu neden ilgilendiriyordu. Ama bu kızda onu ilgilendiren birşey vardı. Birçok benzer özellikleri vardı. Dudaklarını büzdü yine. Bu o kadar çok yaptığı birşeydi ki alışkanlık olmuştu. Kızın asasını tuttu ve ona doğru itti. Sonra derin bir nefes alarak konuşmaya başladı:

-"Halamın adı Editte. Fakat bu seni ilgilendirir mi bilmiyorum. Buraya gelmeden önce halam burada birçok kuzenimin olduğunu ve onlarla çok eğleneceğimi söyledi. Fakat ben burada eğlenmek değil biraz çikolatacık bile göremedim." dedi.Çikolata yemeyi hiç bu kadar çok özlediğini hatırlamıyordu.

Angel itilen asasını dikkatle cebine soktu.Kızın renkli gözlerine bakarak anlattıklarının gerçekliğini anlayacaktı.Onun gözlerine derinlemesine bakarken halasının adını duyduğunda şoka uğramıştı.Diğer hiçbirşeyi duymuyordu."Editte hala mı?O zaman sen benim kuzenimsin!" dedi.Aslında bir ihtimal daha vardı.Ama bu imkansızdı.O üç kardeşten en küçüğüydü ve hep öyle kalacaktı.Kızın çikolata imalarına karşı yanındali çekmeceyi açtı ve içindeki ufak bir parçayı kıza attı."Şimdi bana ailen hakkında birşeyler söyle!" dedi.

Isabéll kızın uzattığı çikolatayı aldı. Paketi sıyırdı ve ağzına bir parça attı. Birsüre düşündü. Evet annesi ve babası. Onlardan neredeyse nefret ediyordu... Halasına gideceği zaman sadece birkaç gün demişlerdi. Ona bakıcıların bakmasını istemiyordu aslında. Ama halası bin beterdi. Sinsice sırıttı. Demek kuzenlerdi. Etrafına bakındı ve kuzenine bakarak konuşmaya başladı:

-"Annem Valarie Knightley Armstrong. Babam ise Hector Armstrong. Onlardan nefret ediyorum ve onları hiç görmedim. Ablam varmış işte. Halamın bana söyledikleri bunlar." dedi.

Angel onun çikolatayı yemesini izledi.İkiside hala kapının önünde dikiliyorlardı.Angel onun bir an hayallere dalmasından fırsat bularak çekmeceden bir çikolata aldı ve yemeye başladı.Onun konuşmaya hazırlandığını görünce kuzenini çikolatasını yavaş yavaş yerken dinliyordu.Kuzeninin daha ilk cümlesinde Angel çikolatayı boğazına kaçırmıştı.İnanamıyordu.Bu kız öz kardeşiydi!Ama o tekti.O ailenin en küçük tek üyesiydi.Küçüklüğünü annesini ve babasını göremeden yalnız geçirmişti.O zamanlar bu kız nerdeydi.Angel uğraşsada çikolatayı çıkaramadı.Göz göre göre boğuluyordu.

Isabéll ne olduğunu anlayamamıştı. Kuzeni birden öksürmeye başlamıştı. Isabéll hemen onun yanına giderek sırtına vurdu. Komidinde duran suyu aldı ve ona uzattı. O rahatlayınca Isabéll'de derin bir nefes aldı. Sonra kuşkuyla ellerini kavuşturdu ve:

-"Pekala söyle bakalım bu kadar şaşırmana neden olan şey ne?" dedi.

Angel kızın yardımı üzerine lokmasını yutmayı başarmıştı.Şimdi kendisi kuzeni olarak bilen kardeşine ne söyleyeceğini bilemiyordu.Kız meraklı meraklı ona bakıyordu.Angel başını eğdi.Elleriyle oynuyordu.Sonra başını kaldırarak "Anne babalarımızın aynı olması bence şaşırmak için geçerli bir sebep" dedi şaşkın şaşkın.

Evan şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı. Anne babaları aynı mıydı? Bu da ne demekti şimdi? Ellerini dudaklarına götürdü ve gözlerini kapayarak bir süre düşündükten sonra, Angel'ın çehresinde gezdirdi gözlerini. Aynı sarı saçlara ve aynı mavi gözlere sahiplerdi. Eğer kardeşlerse, ikiz de olabilirlerdi. Fakat ikiz olabilmeleri için Angel'ın kolunda bir iz olmalıydı. Ellerini yavaşça kızın üstündekituniğin kollarına götürdü. Tuniğin sağ kolunu sıyırdı ve ailelerinde ikizlere yapılan küçük bir tac işaretine bakmaya yeltendi. Kızda da vardı kendisininkinden. Kayıp ikizini bulmuştu işte. Ona öldüğü söylenmişti fakat bu hiç de inandrıcı gelmemişti. Angel'ın kollarına attı kendini. Yıllardır kim olduğunu bulmaya çabalamıştı. Şimdi karşısındaydı. Yüzüne minicik bir gülümseme yerleştirdi ve Angel'a bakarak:

-"Bizim kuzen ilk kardeş sonra da ikiz çıktı" dedi ve kendi tuniğinii sıyırarak tac işaretini gösterdi. Angie'nin yüzündeki şaşkınlık ifadesini gülümseyerek karşıladı. Ardından tuniğini geri çekti ve Angie'nin odasına bakınmaya başladı.

Angel onun da şaşırdığını anlamıştı. Bu gerçekten ilginç bir tesadüftü. Sonra kardeşinin kolunu tutarak üstündekini sıyırdığını gördü. Angel çok şaşırmıştı. Kolundaki taç işaretinin aynısı Melodie 'de de vardı. Angel birden kendini ikizine sarılırken buldu. Onu ne kadar da aramıştı. Salonda abisi ile beraber iki küçük birbirine benzeyen bebeklerin yanyana fotoğrafını görmüştü. Ama abisi hızla onu rafa kaldırmıştı. Angel o zamandan beri merak ediyordu.

Sonra ikizinin elinden tutarak onu odanın içine çekti. Nede olsa onun olan herşey artık ikizinindi. Angel tek küçük kardeş olmanın o kadarda özel olmadığını farketmişti. "Bu gerçekten muhteşem birşey!" diyerek ikizine gülümsedi. Birbirlerine daha çok benziyorlardı şimdi.