07-20 Aralık Dersi

Prof.pelin kısa bir aradan sonra son dersini başlattı..sınıfa girdi ve "günaydın çocuklar"dedi masasına oturdu...yoklamayaı aldı ve ayağa kalktı gelmeyenleri bekledi

out:kimse derse gelmiyor mu!!!

Lisa sınıfa girdi.Hemen ön sıralardan bir yere oturdu ve dersin başlamasını beklemeye başladı.

"Evet yavaş yavaş geliyorsunuz biraz geç oldu ama neyse en kısa sürede birkaç kişi daha gelsin derse başlıyacağım"dedi Prof.Pelin

Lisa profesörün tahtaya çizdiklerini görmüştü.Hemen parşömen çıkardı ve oda çizmeye başladı.Bir süre sonra çizimini bitirmişti.Profesöre döndü.Ne anlatacağını merak ediyordu.

Onur Hasta Haliyle Geldi Ve Derse Katıldı

Ash sınıfa girdi.Geç kaldığı için koşmuştu ve nefes nefese kalmıştı ''Özür dilerim profesör geç kaldım''diyerek yerine oturdu.Profesörğn tahtaya çizdiği şekli parşomen kağıdına çizmeye başladı

Ashley'in ardından Amy de derse girdi. "Özür dilerim prof." dedi ve Bill'in yanına oturdu ve çizmeye başladı

"O zaman arapçanın tarihini daha yakından incelemeye başlayalım"ded. pelin ve anlatmaya başladı...


ARAPÇA'NIN ÖNEMİ

Çok eski belgelerden biri olan ve insanlık tarihine ışık tutan Tevrat’da Araplardan birçok yerde söz edilmektedir. Örneğin, Arap Kralı Cevşem’in adı, Yeremya Kitabı’nda, 2. Bâbın 19. âyetinde ve 6. Bâbın birinci âyetinde geçmektedir. Yine Yeremya Kitabı’nın 4. Bâbının 7. âyetinde Araplardan bahsedilmektedir. Keza, Yeremya Kitabı’nın 25. Bâbının 20. ve 24. âyetlerinde; Hezekiel Kitabı’nın da 27. Bâbının 21. ve 22 âyetlerinde «Arap» sözcüğü kullanılmaktadır.

Arapların çok eskiden beri, devlet ve millet olarak tarih sahnesinde varlık gösterdiklerini haber veren Tevrat gibi dört bin yıllık geçmişi olan güçlü bir belgeden yola çıkılacak olursa Arapçanın ne kadar eski bir dil olduğunu tahmin etmek mümkündür. Özellikle günümüzde Arapça konuşanların, Tevrat’ın dili olan İbrancayı konuşanlardan, neredeyse yüz elli kat daha fazla olduklarına bakılırsa bu dilin ne kadar yaygınlaştığı ve ne kadar canlı kaldığı da rahatça anlaşılacaktır.

Kaynaklarda, başta Yemen olmak üzere, Arap Yarımadasının çeşitli bölgelerinde tarih boyunca irili ufaklı birçok devletler kuran Araplar, dillerini sürekli olarak geliştirmiş ve onu özellikle edebi anlatımda başarıyla kullanmışlardır.

Arapça, Sâmi dillerinden olan Nabatça’nın devamı ve gelişmiş şeklidir. Nabatlılar, Milâttan önce, Arap Yarımadası’nın ortalarından Suriye’nin güneyine kadar yayılarak bu geniş topraklara egemen olmuşlardı. Sebe’ Suleym, Himyer, Tayma, Semûd, Ad ve Lahyânîler’le ırk olarak akrabadırlar. Bütün bu topluluklar, bugünkü Arapların atalarıdır. Bunların, Ârâmca’ya benzeyen ve farklı lehçeleri olan ortak bir dil konuştukları sanılmaktadır. İşte Arapça, zaman içinde bu lehçelerden, özellikle Kureyş dili olarak biçimlenmiştir ve ilâhî irade ile vahyin dili olarak seçilmiştir.

Hemen her münasebette tekrar ettiğimiz üzere, yine ifade etmek gerekir ki Arapça çok önemli bir dildir. Özellikle İslâm’a mensup milletler için çok önemlidir. Bunu kanıtlayan iki güçlü delil vardır; birincisi, büyük bir mucize olan Kur’ân’ın bu dille inmiş olmasıdır, ikincisi de bu dilin düşmanlarının çok olmasıdır! Daha sonra bilhassa bu nokta üzerinde bir nebze durulacaktır.

Arapçanın başlı başına bir mucize olduğunu söylemek mübalağa sayılmamalıdır. Kur’ân-ı Kerim’in insan duyularına yansımasında görev yapan tek araç olarak Arapça gerçekten bir mucizedir. Bunu, Arap olmayan yabancılar arasında özellikle oryantalistler algılayabilmişlerdir. Batılı oryantalistler, Arapçaya karşı duydukları hayranlık ve merakı başka hiçbir dile ve kültüre karşı duymamışlardır. Hatta denebilir ki onlar, başlangıçta İslâm’ı çok merak etmiş olsalar bile, hedefleri doğrultusunda yola çıktıktan sonra İslâm ve Arapça arasında zaman zaman bir gelgit yaşamış, ama yolculuklarının ileri bir durağında İslâm’dan çok Arapça üzerinde yoğunlaşmışlardır. Öyle ise tereddüt etmeden diyebiliriz ki oryantalizmin ana hedefini İslâm teşkil etmiş olsa bile Arapça, oryantalistlerin bilinci altına çok daha güçlü bir kavram olarak yerleşmiştir, onları İslâm’dan daha çok meşgul etmiştir! Bunu kanıtlayan güçlü deliller vardır. Bunlardan iki tanesi önemlidir. Birincisi oryantalistlerin, kendi dillerinin yanı sıra Arapça olarak da bol miktarda eser bırakmış olmalarıdır; ikincisi ise «müslüman» topluluklar arasında en çok Araplarla diyalog kurmuş olmalarıdır.

Aslında Arapçanın çarpıcılığını ortaya koyan yönü, onun Kur’ân-ı Kerim’i kucaklayabilmiş olmasıdır. Bu konudaki yeterlilik sadece ve sadece Arapçaya özgüdür. Onun içindir ki Kur’ân-ı Kerim, Fransızca hariç, hemen hemen hiçbir dile ileri derecede çevrilememektedir. Dolayısıyladır ki İslâm’a yeni girmiş aydın bir Fransız, -doğuştan müslüman ve aydın bir Türk’ten, bir İranlı’dan, ya da bir Malezya’lıdan- ayetleri çok daha geniş boyutlarda kavrayabilmektedir.

Bilindiği üzere, Arap dil grameri daha kitabî hale gelmeden, Kur’ân-ı Kerim, bu dilin yüzlerce kuralına uygun olarak inmiştir. Örneğin; Kur’ân-ı Kerim’de geçen bütün fâiller, mübtedâlar ve haberler merfu’dur; bütün mef’uller; (İnne, enne, ke’enne, lâkinne, leyte ve lealle) gibi nasb edatlarından sonra gelen bütün isimler; (en, len, key ve izen) gibi edatlardan sonra gelen bütün muzâri’ fiiller, hal ve temyiz gibi kayıtlar mansupturlar; bütün muzafun ileyh ve cer harflerinden sonra gelen isimler, mecrurdurlar…