-Domuz Kafası-Gündüz Uğrayışı-

Profesör Hazal Kaya balo hazırlığını tam bitirememişti.
Her zaman dağınık bıraktığı siyah saçlarını yine salmıştı ama bu sefer öncelerine göre daha düzdü.Tek farkı siyah saçlarının arasındaki mavi saç kıvrımlarıydı.Siyah sade elbisesi üzerine tam oturmuştu.Siyah göz makyajı elbisesiyle uyum sağlamıştı.Giymeye son anda karar verdiği siyah topuklu ayakkabılarının üzerinde çok hoş ve çekici bir görünüm yakalamıştı.

Ned'e kaymak birasını getirdi."Al canım, afiyet olsun" dedi yüzündeki hoş gülümsemesiyle.

Ned proffesörün hazırlığını gördükten sonra hayran olup kalmıştı ve "Teşekkür ederim." diyerek bir yudum aldı ardından "Eyvah! Baloyu unuttum , Gitmem gerek proffesör siz gelmeyecekmisiniz ." dedi ve kayak birasından biraz daha içti ayaklanmıştı.

"Tek başıma pek gitmek istemiyorum ama giderim.O kadar hazırlandım da..."

"Bu güzelliği baloda görmek isterim. " dedi ardından "Ben uçarak gidecem beraber gidelimmi ? acaba.." dedi Ned gülümsiyerek ardından kaymak birasınından içti.

"Olabilir tabi neden olmasın" dedi gülümseyerek.

Ned gülümsiyerek "Tamam hadi." dedi ve ardından dışarı çıktı süpürgesine bindi "Hadi gidelim ."diyerek sırttı.

"Pekala" diyerek süpürgesine bindi.

Ned uçarak domuz kafasından uzaklaşmaya başladı domuz kafası gittikçe küçülüyor ufacık bir nokta gibi gözüküyordu gölün üzrinde hızlanmaya başlamıştı.

rp out = göl kenarında devam.

Cho ilk günden işini aksatmamak için Domuz Kafasına geldi ve barmenlik yerinedeki sandalyesine oturdu.

rp out pm atsaydın keşke geliyorum die ben ne biliyim belki gelmezsin sandım.

out:GElmedi!!

''Ah, lanet olsun! Bir kere de dökülmeseniz n'olur?'' sonbaharın gelmiş olduğu, havada uçuşan sapsarı yapraklarından her harikulade belliydi.Sert rüzgarın ilikleirne işlemiş olduğu Dakota, rüzgarın önüne katıp sürüklediği, saçına yapışmış olan bir yaprağı alırken mırıldandı.''Bu sefer çabuk geliyorsun sonbahar.'' çok üşüdüğünü hissederken, gözü bir tabelaya ilişti.''Domuz Kafası, uzun zamandır gidememiştim...''

İçerideki boğucu havayı, dışarıdaki sert soğuğa tercih eden Dakota, etraftaki tozlu masaları incelerken, oturacak yer aramayı da ihman etmemeişti.

Biraz ileride gözüne ilişen bir masaya, sandalye çekerek oturdu ve soğuktan kızarmış olan burnuna dokundu.''Gerçekten üşümüş olmalıyım...'' diye söylendi kendi kendine.Burnunun koku almayı biraz d aolsa ertelediği, etraftaki pis kokuyu hissetmediğindne anlaşılabiliyordu.Bir süre hiçbirşey demedne atrafı izledi...

Melodia üşümüş bir şekilde koşarak domuz kafasından içeriye girdi. Üzerinde siyah bir pantolon, çingene pembesi bir mont, siyah-pembe eldivenler atkı ve bere vardı. İçeriye girdiği zaman Dakota'yı gördü ve bir çığlık attı. "Dakota!!" diye. Herkesin ona baktığını görünce ise sustu.

Yalnızlık epey canını sıkmıştı.Bir umut, göz ucuyla kapıya bakıyor, gelen bir tanıdık olur mu diye bekliyordu.Parmaklarıyla ritim tutmaya çalışırken, bir ses duymuştu.

"Acaba oturabilir miyim?"

Başını büyük bir hevesle sesin geldiği yöne doğru çevirdi.Evet, sonunda yalnızlık sona ermişti.''Tabii oturabilirsin.''

Kız oturduktan sonra Dakota hemen elini uzattı ve söze başladı.''Merhaba, ben Dakota... Dakota Lily Armstrong.Dakota uzun ve zor geliyorsa Lily'de diyebilirsin.Ama Dakota adındna daha çok hoşlanıyorum.'' içindne fazla konuştuğu şüphesine kapılırken, gülümseyerek kıza bakmaya devam ediyordu.

Birden bir kız çığlığı duydu ve korkarak kapı girişine doğru hızla başını çevirdi.Ama gelen kişiyi gördüğünde endişeli ifadesinin yerini, kocaman bir tebessüm almıştı.

''Ah! Mel, seni çok özledim.'' sevinçle kızın boynuna atlarken herkesin onlara baktığını farkederek, Melodia'dan ayrıldı.''Gelsene...'' diyerek onu oturdukları masaya doğru çekiştirmeye başladı.

Dakota'nın çekiştirmeleriyle beraber Melodia da masaya oturmuştu. "Seni çok özledim." dedi ona. Sonra masadaki diğer kız farketti ve ona elini uzatarak "Merhaba, ben Melodia." dedi gülümseyerek.

"Çok yaşa!" dedi Melodia gülümseyerek. Sonra montunu, eldivenlerini, beresini ve atkısıı çıkardı.